ఎవరు బాగా తెలుగు మాట్లాడతారు ?

ఒకసారి వేసవి సెలవులకు మా పెద్దబ్బాయి, కోడలు, ఇద్దరు మనవరాళ్ళతో టొరంటో వచ్చాడు. మా అమ్మాయి, చిన్న అబ్బాయి ఇక్కడే వుండటం వల్ల మా కుటుంబం మొత్తం కలిసామాన్నమాట. అందరం కలిసి ఆట పాటలతో కాలక్షేపం చేస్తున్నప్పుడు మా పెద్ద కోడలు ఒక ఆట మొదలు పెట్టింది. అందరం తెలుగులోనే అంటే ఒక్క ఆంగ్ల పదం కూడా దొర్లకుండా అచ్చ తెలుగులోనే మాట్లాడాలన్నమాట. ఎవరైనా పొరపాటున ఒక్క ఆంగ్ల పదం వాడినా వారు ఓడిపోయినట్లే . అలా చివరికి మిగిలినవారు గెలిచినట్లు. ఎవరికివారు ఎదుటివారు ఆంగ్లం మాట్లాడే విధంగా సంభాషణ పొడిగించి ఓడించటానికి ప్రయత్నించాలి. మా కుటుంబంలో మాచిన్నబ్బాయి, మా మనుమడు తప్ప మిగిలినవారంతా బాగా తెలుగు మాట్లాడగలిగిన వారే. మేము భారతదేశం లోనే వున్నా కేరళ రాష్ట్రంలో స్థిరపడటాన మా పిల్లల తెలుగు అంతంత మాత్రమే. అందుకే ప్రత్యేకంగా ఏరికోరి పదహారణాల అచ్చ ఆంధ్ర ఆడపిల్లలను మా కోడళ్ళుగా తెచ్చుకున్నాము. ఆట మొదలుపెట్టాకగాని ఎంతకష్టమో తెలిసిరాలేదు. మనం దినసరి ఎన్ని ఆంగ్ల పదాలు వాడుతామో అనిపించింది. కొన్ని మాటలకి సరైన తెలుగు పదాలు కూడా దొరకలేదు వెంటనే. చాలా బాగా ఆనందించాము. హేమాహేమీలనుకున్నవారంతా ఒక్కొక్కరే ఓడిపోయాం.

చివరికి గెలిచినవారెవరో తెలుసా?

తెలుగులో చాలా తక్కువ అనుకున్న మా మనవడు, రెండవ స్థానంలో మా చిన్నబ్బాయి.

ఉదా : మా మనవరాలు తల దువ్వుకున్న విధానం చూపించి ఇదేమిటని అడిగినప్పుడు 'గుర్రం తోక ' అని వెంటనే సమాధానం చెప్పటం.
మీరు ఎలా ప్రయాణం చేసారు అని అడిగినప్పుడు ' ఇంధనం సహాయంతో ఒకాయన నడుపుతున్న ఆరు చక్రాలు వున్న బండిలో' అని టక్కున సమాధానం చెప్పటం లాంటివి.

పద్మ గొల్లపూడి

ఇటాలియన్ అఫ్ ది ఈస్ట్

మనం కొన్ని పదాలు, వాక్యాలు, భావాలు, వింటుంటాము  కానీ లోతుగా పరిశోధించం. పరిశోధించడానికి ప్రయత్నం కూడా చెయ్యం. పైపైన తెలిస్తే చాలనుకుంటాము. అంతరార్ధం తెలియక పోయినా పర్వాలేదు అనుకుంటాము. కాని, ఒక్క సారి మనకి తెలియని అంతరార్ధం - అది ఎంత చిన్న విషయమైనా కావచ్చు - తెలిస్తే, ఎంత ఆనందంగా, గర్వం గా ఉంటుందో ఈ మధ్య నే నాకు స్వయం గా అనుభవం అయ్యింది. అది తెలిసిన తర్వాత - ఇంత చిన్న విషయం ఎప్పుడూ ఎందుకు విశ్లేషించ లేదా - అనిపించింది.

ఈ మధ్య - మా పెద్ద వాడికి గ్రేడ్ 9 ఇంగ్లీష్ poetry  ప్రాజెక్ట్ లో హెల్ప్ చేస్తూంటే,  ఒక మాతృ భాష (తెలుగు)  పద్యాన్ని ఆంగ్లం లోకి అనువదించి, మన మాతృ భాష గురించి ఒక రెండు వాక్యాలు రాయాల్సిన అవసరం పడింది.  

మన మాతృ భాష గురించి ఎన్నాళ్ళు గానో వింటున్న ఒక పోలిక "తెలుగు ఈస్ ద ఇటాలియన్ అఫ్ ది ఈస్ట్" అని రాయమని చెప్పాను.

కాని ఎందుకలా అంటారో అని మా పెద్దాడు అడిగితే - సమాధానం చెప్పలేక పోయాను. ఎందుకంటే - నాకే తెలీదు.  ఇద్దరమూ కలసి వికీపీడియా లో వెతికాము. ఒక సమాధానం తెలిసింది. ఇటాలియన్ లొనూ తెలుగు లొనూ చాలా పదాలు అచ్చులతో  (వొవెల్స్ తో) అంతం అవుతాయట.  ఉదాహరణకి -  పిజ్జా (అకారంతం), macaroni (ఇకారాంతం) ఇవి ఇటాలియన్ భాష పదాలు.  మన తెలుగు లోనూ అంతే కదా - కిటికీ (ఇకారాంతం), అటక (అకారాంతం) తదితరాలు.

విషయం చిన్నదే కావచ్చు; మనలో చాలా మందికి తెలిసినదే కావచ్చు.  కాని - నాకు తెలీదు. ఈ సందర్భంలో జిడ్డు కృష్ణ మూర్తి గారు తరచుగా చెప్పే ఒకే ఒక తత్త్వం గుర్తుకొస్తుంది. 

"తెలియకపోతే - శోధించు".

లేట్ గా వచ్చినా...లేటెస్ట్ గా వస్తా...

"ఆగు"...

పలక బలపం పట్టుకుని తలవంచుకుని బ్లాగ్ లోకి అడుగు పెట్టబోతున్న నేను గతుక్కుమని ఆగాను.

ఎదురుగా సింహం లాంటి సత్యం మాస్టారు...

"బ్లాగ్ తెరిచి ఎన్నాళ్ళు అయ్యిందో తెలుసా?" కంటి చూపు తోనే వొణుకు పుట్టించేలా ఉన్నాయి మాస్టారి కళ్ళు.

"సుమారు, పదిహేను రోజులయిన్దనుకుంటా"...బయటికి అన్నానో నాలో నేనే అనుకున్నానో తెలియదు.

"ఇది బ్లాగ్ అనుకున్నారా సినిమా theatre అనుకున్నారా...ఓపెన్ అయ్యిన పదిహేను రోజులకి రావడానికి..."

తలెత్తి చూసే ధైర్యం చాలలేదు నాకు...

"ఊఁ...సరే....లోపలి వెళ్లి కూచోండి" గదమాయించారు సత్యం మాష్టారు.

బ్రతుకు జీవుడా అని నెమ్మదిగా నడుచుకుంటూ ఫస్ట్ బెంచ్ మీద కూర్చోవడానికి వెళ్ళబోతున్నాను.

"ఇంతకూ, బ్లాగ్ లో రాయడానికి ఏం తెచ్చారు?" కంచు లా మోగింది మాష్టారి కంఠం.

మెల్లిగా ఒడికాన్చుకున్న పలకని మాష్టారి వైపు తిప్పి చూపించాను.

ఇక ఏ క్షణం లో నైనా తుఫాన్ తప్పదనుకున్నా!
"హ..హ..హ..హ.."
సత్యం మాష్టారు పగలబడి నవ్వుతున్నారు..

నేను చిన్నగా నవ్వాను - నా పలక మీద రాతని తలుచుకుని.

ఇంతకూ ఏం రాసానంటే - ఒకానొకా సినిమా లో రజని కాంత్ డైలాగ్

"లేట్ గా వచ్చినా...లేటెస్ట్ గా వస్తా."

(కొసమెరుపు: సత్యం గారు పదిహేను రోజుల కిందటే చెప్పినా, బ్లాగ్ లోకి లేట్ గా ఎంటర్ అయ్యిన్నందుకు నా మీద నేను వేసుకున్న satire ఇది).

అనూహ్య ద్వైదీభావ ఘర్షణ

ఎక్కడ ఏమని మొదలుపెట్టి ఎలా రాయాలో తెలియని ఒకానొక అయోమయ అవస్థ.

మా ఊరు అందమైనది, మరింత అందమైన అనుభవాలను కూడా మరపురాని స్మ్రుతులుగా మిగిల్చి ఇచ్చింది. నేను విజయవాడలో పుట్టి పెరిగాను. (బాల్యం కొంతవరకు ముంబై మహానగరంలో ) విజయవాడ మారిస్ స్టెల్లా కాలేజీలో చదువుకున్నాను. వివాహమైనది, 'అమ్మ' అనిపించుకున్నది అక్కడే. ఇరవైఇదు వసంతాల పూర్వం జీవితంలో జరిగిన అద్భుత సంఘటలన్నిటికి సాక్షీభూతం ఆ ఊరు.

మల్లెపూలు, మామిడిపళ్ళు (జాతి పెద్ద రసాలు) ఇంకా చక్రకేళి అరటిపళ్ళని, కొబ్బరిబొండాలను, నిమ్మకాయ సోడాలను పుష్కలంగా అందించిన ఊరు. శాంతంగా పారే మా కృష్ణవేణి, ఆ నదీమతల్లికి ఇటు ఒడ్డున ఇంద్రకీలాద్రి, ఆపైన కనకదుర్గ మల్లికార్జునులు, అటు ఒడ్డున సీతానగరం, మధ్యన ప్రకాశం బారెజ్, సూర్యోదయాలు--సంధ్యాసమయాలు, ఎన్నెన్ని మధురమైన జ్ఞాపకాలు అనుభూతులు. సీతానగరం ఒడ్డున నిలబడి క్రిష్ణమ్మతల్లి చల్లగా కాళ్ళు తడుపుతుంటే ఎదురుకుండా సూర్యాస్తమయం నా చుట్టూ కెంజాయ రంగు పులుముతుంటే వెనుకనుండి ఎత్తైన కొండమీదనుండి ఆంజనేయస్వామి గుడిలో గంటలు మోగుతూ ఉంటే ఆ శబ్దము ఈ దృశ్యము కలిసి మనస్సుని పూర్తిగా వశం చేసుకుని ఇంతకంటే అమోఘము ఇహము పరమూ ఏమీ ఉండవని అనిపించేది.

అమ్మడూ, పాపాయి, ఒసేయ్ అనే పిలుపులు, అన్నదమ్ములు, అక్కయ్యలు, అత్తలు, మావయ్యలు, బాబాయిలు, బంధువులు, రాకపోకలు, ఎప్పుడూ పండుగలు సందడి. తాతగారి ఊరు తెనాలి. అక్కడ పెద్ద డాబా ఇల్లు, చుట్టూ వనం లాగ వ్యాపించిన వృక్ష సంపద, మామిడిచెట్లు, బాదం, సపోటా, కొబ్బరి, పారిజాతం చెట్లు, వాటి చుట్టూ ఆటలు. నెయ్యి, జీడిపప్పు, కరివేపాకు మాత్రమే వేసి చేసిన వేడి వేడి ఉప్మా ఆకుపచ్చని బాదం ఆకులలో వేసి అత్త వడ్డించడం బారులు తీరి పిల్లలందరమూ కూర్చుని బుద్ధిగా తినటం, జామ చెట్లెక్కి పడిపోవటం, బొమ్మల వివాహాలు విందులు, రాత్రిళ్ళు డాబా మీద వెన్నెట్లో పడుకుని నక్షత్రాలు లెక్కపెట్టడం, కొబ్బరి ఆకులతో సన్నాయి నొక్కులు, అత్తలు సంగీత సాధన చేసుకోకుండా అల్లరి పెట్టటడం ఇవన్నీ చాల తీయని స్మృతులు. పెద్ద కుంపట్లో బొగ్గులమీద ఫ్రెష్ గోధుమపాలు మంచి నెయ్యితో చేసిన అమ్మ చేతి హల్వా --- ఆ బలమే ఉందేమో కొంచెం ఇంతవరకూ. ఇంత ఘోష ఎందుకంటే ఇవన్నీ నా పిల్లలకు అందించలేకపోతున్నాని.

నాకు విపరీతమైన పరిశుభ్రత. మా నాన్నగారు ఒకింత మెచ్చుకున్నా నా శుభ్రతకు, అప్పుడప్పుడు కోపం చేసుకునేవారు. ముందు ముందు జీవితంలో చాల కష్టపడతావు, పిల్లలతో కుదరదు అని. కెనడా వచ్చాక నాకు నచ్చిన ముఖ్యమైన విషయం అది. విశాలమైన రోడ్లు చెత్త లేకుండా, గార్బేజ్ మెయిన్టెనెన్సు, క్రమశిక్షణ, చాలా వరకు నిజాయితీ. ఈ విషయాల గురించి తీవ్రమైన వాద ప్రతివాదాలు చేయవచ్చు, మన ఇండియాలో బీదరికము + జనాభా ఇంత క్రమశిక్షణ మరియు శుభ్రత కుదరదూ అని. కాని ప్రతి వ్యక్తికీ స్వాభావికంగా జన్మతః పైన చెప్పినవి ఉంటె మిగిలిన వాదమంతా దండగ.

ఇక్కడ ఉత్తర అమెరికా ఖండంలో స్థిరపడిన చాల కుటుంబాలు వారి పెద్దలు వెనక్కి ఇండియా వెళ్ళలేమని, వెళ్ళినా అక్కడ ఉండలేమని, ఊరికే చుట్టపుచూపుగానో, తీర్ధయాత్రలకనో వెళ్ళడమే తప్పించి అక్కడికి వెళ్లి ఏమి చేస్తాము అని వారి వారి అభిప్రాయాలను చాల సూటిగానే తెలియచేసారు. నేను మొదట్లో చాల ఆశ్చర్యపోయాను, మనం పుట్టి పెరిగిన దేశానికి వెనక్కి వెళ్లి ఉండలేమనే పరిస్థితి ఏమిటీ అని? అవగాహనకు అందని విషయం అయ్యింది. సాంకేతికంగా ఇంత అభివృద్ధి ఉన్న దేశంలో జీవితాన్ని గడుపుతూ ఎనలేని సౌకర్యాలకు అలవాటు పడ్డ మనసు వయసు ఒక్కసారిగా ఇండియా వెళ్ళాలి, మనవాళ్ళ మధ్య కొన్నాళ్ళు గడిపి రావాలి అని ఎందుకని ఎనిపిస్తుంది? ఇండియా వెళ్లి వార్ధక్యం గడపాలి అని ఎందుకు నిశ్చయం చేసుకోలేకపోతున్నాము? సామాజిక కట్టుబాట్లకి, సాంప్రదాయ పద్ధతులకు కట్టుబడి ఉండలేక? వాతావరణ కాలుష్హ్యమని, అవినీతి అని ఎవరిని మభ్యపెట్టుకోవడము? పిల్లలు అందరూ ఇక్కడే ఉంటే మేము ఇండియా వెళ్లి ఏమి చేస్తామండీ అని కొందరి ఉవాచ. మన దేశం వెళ్లి అక్కడికే మన పిల్లలను గ్రాండ్స్ ను పిలిపించి అక్కడ రుచి చూపించవచ్చు కదా?

ఇప్పుడు అసలు విషయానికి వస్తాను. కెనడా వచ్చిన ఎనిమిది సంవత్సరాలికి నేను మొదటి సారి ఇండియాకు వెళ్ళాను. వెనక్కి వచ్చాక నేను కూడా తీవ్రమైన ఘర్షణలో పడిపోయాను. ఇండియాలో కొన్ని ప్రదేశాలు, ప్రాంతాలు అడుగు పెట్టలేని అవస్తలో ఉన్నాయి. పీల్చుకునే గాలి అంతా దుర్గంధంతో నిండి ఉంది. ఎంతగానో అభివృద్ధి పదంలో ఉంది మన దేశపు ఆర్ధికవ్యవస్థ గ్లోబల్లీ అని ప్రచారం జరుగుతున్న నేపధ్యానికి నా స్వీయ అనుభవానికి నక్కకి నాగ లోకానికి ఉన్నంత తేడా ఉంది. ఎక్కడపడితే అక్కడ అవినీతి అధికార శక్తీ కలగలిపి రాజ్యం చేస్తున్నాయి. నీళ్ళ కరువు, కరెంటు కోత, అపరిశుభ్రత, అనారోగ్యం, విపరీతమైన వాతావరణ కాలుష్యము వ్యాపించి ఉన్నాయ్. నేను అనవసరంగా కంపేర్ చేస్తున్నానేమో----ఈ దేశ ఆర్ధిక పరిస్థితి, భౌగోళిక సమస్యలు ఈ దేశానివి. పోలిక అనవసరము అని నా మనస్సుని సరిపెట్టుకున్నాను. నేను మటుకు వెనక్కి వచ్చి ఉండగలనా? ఇదీ నా ఘర్షణ.

పిక్చర్ హాల్ లో అవతార్ సినిమా చూసినపుడు ఇంత అద్భుతమైన టెక్నికల్ మిరకిల్ అందించిన టీముకు జోహారులు అనీ, ఆ సినిమా చూసినందుకు గర్వమూ కలిగింది కానీ ఒక స్వర్ణకమలం, ఒక గోదావరి సినిమా చూసిన అనుభూతి కలగలేదేమీ? ఇది ఆంద్రఇండియాన్నెస్స్ ఫీలింగ్ అనుకోవాలా లేక పాస్సింగ్ మొమెంట్ అనుకుని వదిలేయాలా?

ప్రొద్దున్నే ఐదున్నరకే లేచి పరుగెత్తుకుంటూ వెళ్లి పున్నాగ పూలు, పారిజాతాలు ఏరుకుని మాలలు గుచ్చ్చి తయారుగా పెట్టుకుని స్నానపానాదులు కానిచ్చేసి ఆరున్నరకల్లా గుడికి వెళ్లి పూలమాలలు ఇచ్చేసి పూజారిగారు పెట్టిన ధనుర్మాసపు దద్దోజనం ఆరగించిన ఆనందానుభూతి, ఇదీ అని నిర్వచించలేని బలము, ఆత్మశక్తీ మనం మన పిల్లలకు ఇవ్వకలుగుతున్నామా? టెక్నికల్లీ మన పిల్లలు చాలా ముందు ఉన్నారు. అమ్మ చేతితో విసిరిన కందిసున్ని, పొట్లకాయ పెరుగు పచ్చడి, గోంగూర వెన్నతో పాటు మీగడ పెరుగు వేసుకుని తెల్లవారుఝామున అన్నం తినేసి, పరికిణి పావడలో, పొడుగాటి నల్లటి జడలో చేమంతులు పెట్టుకుని, గోరింటాకు పండిన చేతులతో స్నేహితురాళ్ళతో ఉయ్యాలలూగే సన్నజాజి మొగ్గల్లాంటి ఆడపడుచులు ఎక్కడా కనిపించరు. ఆ ముగ్ధత్వాన్ని ఎక్కడ పోగొట్టుకున్నాము? దేని దారి దానిదే ఔనా? జీన్స్ + టాప్ లో కూడా మనము అందంగానే ఉంటాము, కాదని అనటములేదు. సంధ్య వేళ చల్లపల్లి బంగ్లా దగ్గర పాత శివాలయం ప్రాంగణంలో చల్లటి అ నల్ల బండల మీద కూర్చుని శివస్తుతి వింటూ, విచ్చుకుంటున్న సన్నజాజులు, చంద్రకాంతలు, శివలింగంపూలు పరిమళాలు వెధజల్లుతుంటే, ఎదురుగుండా సాంబశివుడు దీపాల కాంతుల్లో చందనాదులతో వెలుగుతూ ఉంటే ఆ మసక చీకట్లలో నేను పొందిన దివ్యానుభూతి, మనస్సుకి కలిగిన నిరామయత ఇదీ అని చెప్పలేని భావం. కార్తిక మాసాలు, క్రిష్ణస్నానాలు, వనభోజనాలు ఎన్నని చెప్పను? ఎంతని వర్ణించను?

నేను మొదటిసారి బ్లాగ్గింగ్ చేస్తున్నాను. అచ్చు తప్పులు, పద ప్రయోగాలు ఏదైనా తేడా ఉంటేనూ టైపింగ్ తప్పులు ఉన్నా మన్నించాలి. ఇక్కడ నేను రెండు దేశాలను గౌరవిస్తాను. ఒకటి నా జన్మభూమి ఐతే రెండవది నా కర్మభూమి. కెనడా వచ్చాక అటెండ్ అయ్యిన రెలిజియస్ కార్యక్రమాలు అన్నీ ఇన్నీ కావు. భగవంతుడు ఇక్కడ కూడా అంతకన్నా ఎక్కువ దర్సన భాగ్యం కల్గించాడు.

ఆడపిల్లలు, మగపిల్లలు అనే తేడా అనేదే లేకుండా ఐదుగురు పిల్లలిని సమానంగా చూసి మాలో ఇంత సంస్కారపు విలువలను, సంప్రదాయాలను, ఫ్యామిలీ వాల్యూస్ని, విద్యని, భక్తిని, మంచితనాన్ని, సంగీతాన్ని రంగరించి పెంచిన మా నాన్నగారికి నా ఈ చిన్న తొలి ప్రయత్నం అంకితం.

ఆహా!!

ఆహా!! నేను కూడా బ్లాగ్ రిజిస్టర్ చేసుకున్నాను. సత్యం గారికి థాంక్స్.

పద్మ గొల్లపూడి

తెలుగు పలుకులు

నాతో తెలుగు పలుకులు పలకరించాలని సత్యం గారి తాపత్రయము. తెలుగు లో వాగుట తెలుసును గాని రాయటము అలవాటు తప్పింది. ముఖ్యంగా టెలిఫోన్ వచిన్నపడి నుంచి. ఈ బ్లాగ్ ధర్మమాఅని ఇక ముందు ముందు వగుటయే గాక వ్రాయుట గూడా చేయవచ్చు.
కానీ వ్రాద్దామని కూర్చుంటే ఒక్క ఆలోచన రాదేమిటి ? బుర్ర మంద గిన్చిందా? లేక మనకు అసలు ఆ వ్రాయ ప్రతిభనే లేదా?
అయ్యా నా బుర్ర వెడిఎక్కిన్ది, ఇక నేను ఆలోచిన చేయలేను
ఇప్పటికి నన్ను వదేలేయండి.
మురళి

పిల్లలుకు వేసవి సెలవలు

ఈ వేసవి సెలవల్లో ఇప్పటి వరకూ పిల్లల్ని ఎక్కడికీ తీసుకు వెళ్ళలేదు. ఎందుకంటే మా శ్రీవారు ఆఫీసు పనితోనూ, ఎప్పుడన్నా కొద్దిగా సమయం దొరికితే తెలుగువాహిని పనితోనూ బాగా బిజీ అయి పోతున్నారు!

నేను ఇంటిపనుల్లో బిజీ గా ఉన్నప్పటికీ, కుదిరినప్పుడు "రంగుటద్దాల కిటికీ" కథల సంపుటిక చదువుతున్నాను. దీని గురించి కొంత వ్రాయమని సత్యం గారు అడిగారుకానీ అది మరో టపాలో వివరించు కొంటాను. ఇంక సెలవు!

తెలుగువాహిని బ్లాగు!

తెలుగువాహిని సభ్యుల కొరకు బ్లాగింగు సదుపాయం సిద్దం!!
సభ్యులందరూ ఇక ఎదేచ్చగా బ్లాగ వలసినదిగా మనవి!! :-)