అనూహ్య ద్వైదీభావ ఘర్షణ

ఎక్కడ ఏమని మొదలుపెట్టి ఎలా రాయాలో తెలియని ఒకానొక అయోమయ అవస్థ.

మా ఊరు అందమైనది, మరింత అందమైన అనుభవాలను కూడా మరపురాని స్మ్రుతులుగా మిగిల్చి ఇచ్చింది. నేను విజయవాడలో పుట్టి పెరిగాను. (బాల్యం కొంతవరకు ముంబై మహానగరంలో ) విజయవాడ మారిస్ స్టెల్లా కాలేజీలో చదువుకున్నాను. వివాహమైనది, 'అమ్మ' అనిపించుకున్నది అక్కడే. ఇరవైఇదు వసంతాల పూర్వం జీవితంలో జరిగిన అద్భుత సంఘటలన్నిటికి సాక్షీభూతం ఆ ఊరు.

మల్లెపూలు, మామిడిపళ్ళు (జాతి పెద్ద రసాలు) ఇంకా చక్రకేళి అరటిపళ్ళని, కొబ్బరిబొండాలను, నిమ్మకాయ సోడాలను పుష్కలంగా అందించిన ఊరు. శాంతంగా పారే మా కృష్ణవేణి, ఆ నదీమతల్లికి ఇటు ఒడ్డున ఇంద్రకీలాద్రి, ఆపైన కనకదుర్గ మల్లికార్జునులు, అటు ఒడ్డున సీతానగరం, మధ్యన ప్రకాశం బారెజ్, సూర్యోదయాలు--సంధ్యాసమయాలు, ఎన్నెన్ని మధురమైన జ్ఞాపకాలు అనుభూతులు. సీతానగరం ఒడ్డున నిలబడి క్రిష్ణమ్మతల్లి చల్లగా కాళ్ళు తడుపుతుంటే ఎదురుకుండా సూర్యాస్తమయం నా చుట్టూ కెంజాయ రంగు పులుముతుంటే వెనుకనుండి ఎత్తైన కొండమీదనుండి ఆంజనేయస్వామి గుడిలో గంటలు మోగుతూ ఉంటే ఆ శబ్దము ఈ దృశ్యము కలిసి మనస్సుని పూర్తిగా వశం చేసుకుని ఇంతకంటే అమోఘము ఇహము పరమూ ఏమీ ఉండవని అనిపించేది.

అమ్మడూ, పాపాయి, ఒసేయ్ అనే పిలుపులు, అన్నదమ్ములు, అక్కయ్యలు, అత్తలు, మావయ్యలు, బాబాయిలు, బంధువులు, రాకపోకలు, ఎప్పుడూ పండుగలు సందడి. తాతగారి ఊరు తెనాలి. అక్కడ పెద్ద డాబా ఇల్లు, చుట్టూ వనం లాగ వ్యాపించిన వృక్ష సంపద, మామిడిచెట్లు, బాదం, సపోటా, కొబ్బరి, పారిజాతం చెట్లు, వాటి చుట్టూ ఆటలు. నెయ్యి, జీడిపప్పు, కరివేపాకు మాత్రమే వేసి చేసిన వేడి వేడి ఉప్మా ఆకుపచ్చని బాదం ఆకులలో వేసి అత్త వడ్డించడం బారులు తీరి పిల్లలందరమూ కూర్చుని బుద్ధిగా తినటం, జామ చెట్లెక్కి పడిపోవటం, బొమ్మల వివాహాలు విందులు, రాత్రిళ్ళు డాబా మీద వెన్నెట్లో పడుకుని నక్షత్రాలు లెక్కపెట్టడం, కొబ్బరి ఆకులతో సన్నాయి నొక్కులు, అత్తలు సంగీత సాధన చేసుకోకుండా అల్లరి పెట్టటడం ఇవన్నీ చాల తీయని స్మృతులు. పెద్ద కుంపట్లో బొగ్గులమీద ఫ్రెష్ గోధుమపాలు మంచి నెయ్యితో చేసిన అమ్మ చేతి హల్వా --- ఆ బలమే ఉందేమో కొంచెం ఇంతవరకూ. ఇంత ఘోష ఎందుకంటే ఇవన్నీ నా పిల్లలకు అందించలేకపోతున్నాని.

నాకు విపరీతమైన పరిశుభ్రత. మా నాన్నగారు ఒకింత మెచ్చుకున్నా నా శుభ్రతకు, అప్పుడప్పుడు కోపం చేసుకునేవారు. ముందు ముందు జీవితంలో చాల కష్టపడతావు, పిల్లలతో కుదరదు అని. కెనడా వచ్చాక నాకు నచ్చిన ముఖ్యమైన విషయం అది. విశాలమైన రోడ్లు చెత్త లేకుండా, గార్బేజ్ మెయిన్టెనెన్సు, క్రమశిక్షణ, చాలా వరకు నిజాయితీ. ఈ విషయాల గురించి తీవ్రమైన వాద ప్రతివాదాలు చేయవచ్చు, మన ఇండియాలో బీదరికము + జనాభా ఇంత క్రమశిక్షణ మరియు శుభ్రత కుదరదూ అని. కాని ప్రతి వ్యక్తికీ స్వాభావికంగా జన్మతః పైన చెప్పినవి ఉంటె మిగిలిన వాదమంతా దండగ.

ఇక్కడ ఉత్తర అమెరికా ఖండంలో స్థిరపడిన చాల కుటుంబాలు వారి పెద్దలు వెనక్కి ఇండియా వెళ్ళలేమని, వెళ్ళినా అక్కడ ఉండలేమని, ఊరికే చుట్టపుచూపుగానో, తీర్ధయాత్రలకనో వెళ్ళడమే తప్పించి అక్కడికి వెళ్లి ఏమి చేస్తాము అని వారి వారి అభిప్రాయాలను చాల సూటిగానే తెలియచేసారు. నేను మొదట్లో చాల ఆశ్చర్యపోయాను, మనం పుట్టి పెరిగిన దేశానికి వెనక్కి వెళ్లి ఉండలేమనే పరిస్థితి ఏమిటీ అని? అవగాహనకు అందని విషయం అయ్యింది. సాంకేతికంగా ఇంత అభివృద్ధి ఉన్న దేశంలో జీవితాన్ని గడుపుతూ ఎనలేని సౌకర్యాలకు అలవాటు పడ్డ మనసు వయసు ఒక్కసారిగా ఇండియా వెళ్ళాలి, మనవాళ్ళ మధ్య కొన్నాళ్ళు గడిపి రావాలి అని ఎందుకని ఎనిపిస్తుంది? ఇండియా వెళ్లి వార్ధక్యం గడపాలి అని ఎందుకు నిశ్చయం చేసుకోలేకపోతున్నాము? సామాజిక కట్టుబాట్లకి, సాంప్రదాయ పద్ధతులకు కట్టుబడి ఉండలేక? వాతావరణ కాలుష్హ్యమని, అవినీతి అని ఎవరిని మభ్యపెట్టుకోవడము? పిల్లలు అందరూ ఇక్కడే ఉంటే మేము ఇండియా వెళ్లి ఏమి చేస్తామండీ అని కొందరి ఉవాచ. మన దేశం వెళ్లి అక్కడికే మన పిల్లలను గ్రాండ్స్ ను పిలిపించి అక్కడ రుచి చూపించవచ్చు కదా?

ఇప్పుడు అసలు విషయానికి వస్తాను. కెనడా వచ్చిన ఎనిమిది సంవత్సరాలికి నేను మొదటి సారి ఇండియాకు వెళ్ళాను. వెనక్కి వచ్చాక నేను కూడా తీవ్రమైన ఘర్షణలో పడిపోయాను. ఇండియాలో కొన్ని ప్రదేశాలు, ప్రాంతాలు అడుగు పెట్టలేని అవస్తలో ఉన్నాయి. పీల్చుకునే గాలి అంతా దుర్గంధంతో నిండి ఉంది. ఎంతగానో అభివృద్ధి పదంలో ఉంది మన దేశపు ఆర్ధికవ్యవస్థ గ్లోబల్లీ అని ప్రచారం జరుగుతున్న నేపధ్యానికి నా స్వీయ అనుభవానికి నక్కకి నాగ లోకానికి ఉన్నంత తేడా ఉంది. ఎక్కడపడితే అక్కడ అవినీతి అధికార శక్తీ కలగలిపి రాజ్యం చేస్తున్నాయి. నీళ్ళ కరువు, కరెంటు కోత, అపరిశుభ్రత, అనారోగ్యం, విపరీతమైన వాతావరణ కాలుష్యము వ్యాపించి ఉన్నాయ్. నేను అనవసరంగా కంపేర్ చేస్తున్నానేమో----ఈ దేశ ఆర్ధిక పరిస్థితి, భౌగోళిక సమస్యలు ఈ దేశానివి. పోలిక అనవసరము అని నా మనస్సుని సరిపెట్టుకున్నాను. నేను మటుకు వెనక్కి వచ్చి ఉండగలనా? ఇదీ నా ఘర్షణ.

పిక్చర్ హాల్ లో అవతార్ సినిమా చూసినపుడు ఇంత అద్భుతమైన టెక్నికల్ మిరకిల్ అందించిన టీముకు జోహారులు అనీ, ఆ సినిమా చూసినందుకు గర్వమూ కలిగింది కానీ ఒక స్వర్ణకమలం, ఒక గోదావరి సినిమా చూసిన అనుభూతి కలగలేదేమీ? ఇది ఆంద్రఇండియాన్నెస్స్ ఫీలింగ్ అనుకోవాలా లేక పాస్సింగ్ మొమెంట్ అనుకుని వదిలేయాలా?

ప్రొద్దున్నే ఐదున్నరకే లేచి పరుగెత్తుకుంటూ వెళ్లి పున్నాగ పూలు, పారిజాతాలు ఏరుకుని మాలలు గుచ్చ్చి తయారుగా పెట్టుకుని స్నానపానాదులు కానిచ్చేసి ఆరున్నరకల్లా గుడికి వెళ్లి పూలమాలలు ఇచ్చేసి పూజారిగారు పెట్టిన ధనుర్మాసపు దద్దోజనం ఆరగించిన ఆనందానుభూతి, ఇదీ అని నిర్వచించలేని బలము, ఆత్మశక్తీ మనం మన పిల్లలకు ఇవ్వకలుగుతున్నామా? టెక్నికల్లీ మన పిల్లలు చాలా ముందు ఉన్నారు. అమ్మ చేతితో విసిరిన కందిసున్ని, పొట్లకాయ పెరుగు పచ్చడి, గోంగూర వెన్నతో పాటు మీగడ పెరుగు వేసుకుని తెల్లవారుఝామున అన్నం తినేసి, పరికిణి పావడలో, పొడుగాటి నల్లటి జడలో చేమంతులు పెట్టుకుని, గోరింటాకు పండిన చేతులతో స్నేహితురాళ్ళతో ఉయ్యాలలూగే సన్నజాజి మొగ్గల్లాంటి ఆడపడుచులు ఎక్కడా కనిపించరు. ఆ ముగ్ధత్వాన్ని ఎక్కడ పోగొట్టుకున్నాము? దేని దారి దానిదే ఔనా? జీన్స్ + టాప్ లో కూడా మనము అందంగానే ఉంటాము, కాదని అనటములేదు. సంధ్య వేళ చల్లపల్లి బంగ్లా దగ్గర పాత శివాలయం ప్రాంగణంలో చల్లటి అ నల్ల బండల మీద కూర్చుని శివస్తుతి వింటూ, విచ్చుకుంటున్న సన్నజాజులు, చంద్రకాంతలు, శివలింగంపూలు పరిమళాలు వెధజల్లుతుంటే, ఎదురుగుండా సాంబశివుడు దీపాల కాంతుల్లో చందనాదులతో వెలుగుతూ ఉంటే ఆ మసక చీకట్లలో నేను పొందిన దివ్యానుభూతి, మనస్సుకి కలిగిన నిరామయత ఇదీ అని చెప్పలేని భావం. కార్తిక మాసాలు, క్రిష్ణస్నానాలు, వనభోజనాలు ఎన్నని చెప్పను? ఎంతని వర్ణించను?

నేను మొదటిసారి బ్లాగ్గింగ్ చేస్తున్నాను. అచ్చు తప్పులు, పద ప్రయోగాలు ఏదైనా తేడా ఉంటేనూ టైపింగ్ తప్పులు ఉన్నా మన్నించాలి. ఇక్కడ నేను రెండు దేశాలను గౌరవిస్తాను. ఒకటి నా జన్మభూమి ఐతే రెండవది నా కర్మభూమి. కెనడా వచ్చాక అటెండ్ అయ్యిన రెలిజియస్ కార్యక్రమాలు అన్నీ ఇన్నీ కావు. భగవంతుడు ఇక్కడ కూడా అంతకన్నా ఎక్కువ దర్సన భాగ్యం కల్గించాడు.

ఆడపిల్లలు, మగపిల్లలు అనే తేడా అనేదే లేకుండా ఐదుగురు పిల్లలిని సమానంగా చూసి మాలో ఇంత సంస్కారపు విలువలను, సంప్రదాయాలను, ఫ్యామిలీ వాల్యూస్ని, విద్యని, భక్తిని, మంచితనాన్ని, సంగీతాన్ని రంగరించి పెంచిన మా నాన్నగారికి నా ఈ చిన్న తొలి ప్రయత్నం అంకితం.